Neilich woh isch mohl em Lidl widda drin.
Mojens em halwa Neine, weil isch en Friehuffsteher bin.
Do steht dann schunn die Annoh, an de Eigangsdier ganz brohd.
Un als allaäschdes, hod sie zu ma g’soht:

Hosch schunn kehrt was bassiert isch?
Hosch schunn kehrt wer g’schdohrwe isch?
Hosch schunn kehrt was d’Leid sohre?
Isch heb ä Naiischkeit fa disch!
Hosch schunn kehrt was vazäild werd?
Hosch schunn kehrt was widda woh?
Isch woh’s jo net ob’s wirklich wohr isch, awwa b’schdimmd isch ebbes droh.

Ä Värd’l Budda fehlt noch, sesch’d mei Froh wu isch hohmkumm.
Sei sou gut un holl ma’s noch; isch kumm schunschd nimmie rum.
Ihr kännd’s aisch joh schunn denke, wenn isch treff dann vor dem G’schefft.
Hajo, es isch die Annoh, die wu imma noch rummbefft:

Hosch schunn kehrt was bassiert isch?
Hosch schunn kehrt wer g’schdohrwe isch?
Hosch schunn kehrt was d’Leid sohre?
Isch heb ä Naiischkeit fa disch!
Hosch schunn kehrt was vazäild werd?
Hosch schunn kehrt was widda woh?
Isch woh’s jo net ob’s wirklich wohr isch, awwa b’schdimmd isch ebbes droh.

Isch glohb wann isch mohl doud bin un in die Hell dann kumm,
wär isch sie widda treffe. Nedmohl dort wär sie stumm.
Isch säi sie rischdisch vor ma, mi’m Dreizack en de Hand.
Un newe droh de Daifel, hoisch’derre zu ganz gschbannd:

Hosch schunn kehrt was bassiert isch?
Hosch schunn kehrt wer g’schdohrwe isch?
Hosch schunn kehrt was d’Leid sohre?
Isch heb ä Naiischkeit fa disch!
Hosch schunn kehrt was vazäild werd?
Hosch schunn kehrt was widda woh?
Isch woh’s jo net ob’s wirklich wohr isch, awwa b’schdimmd isch ebbes droh.

Fünfäsiebzisch Johr alt un meischdens ganz äloh.
Was soll ma blous mit sich mache des frohgt sich manschi Froh.
Zum Dokter kann isch nimmie der seschd immer isch wär g’sund.
Doch halt! Ohn Ort den gibt’s jo noch do gäids immer rund.

Uffem Friedhouf isch was lous.
Uffem Friedhouf trifft ma sich.
Uffem Friedhouf do isch’s Lehwe do sinn die Nochrischde ganz frisch.
Uffem Friedhouf trifft ma’d Leit. Ja isch wohs, des klingt wie Hohn.
De Friedhouf isch des Zentrum uns’rer Kommunikation.

Was soll ma en de Wertschaft, des koscht blous sou viel Geld.
Theoda isch oh nix fa mich weil mir des gohned g’fellt.
Do nemm isch grohd mei Häck’l un’s Scheifele däzu.
Nix wie naus uf de Friedhouf, do hoische d’Leit noch zu,

Uffem Friedhouf isch was lous.
Uffem Friedhouf trifft ma sich.
Uffem Friedhouf do isch’s Lehwe do sinn die Nochrischde ganz frisch.
Uffem Friedhouf trifft ma’d Leit. Ja isch wohs, des klingt wie Hohn.
De Friedhouf isch des Zentrum uns’rer Kommunikation.

Un isch ma selwa mohl soweit un geht s’ledschdemohl do naus,
dann mach da blous koh Sohrje, die G’schischd isch noch net aus.
Weil wenn do draus dann bisch dann kansch da sicher sei,
die annare all minanna gugge jeden Dohg vorbei.

Uffem Friedhouf isch was lous.
Uffem Friedhouf trifft ma sich.
Uffem Friedhouf do isch’s Lehwe do sinn die Nochrischde ganz frisch.
Uffem Friedhouf trifft ma’d Leit. Ja isch wohs, des klingt wie Hohn.
De Friedhouf isch des Zentrum uns’rer Kommunikation.

Isch dehd sou gean idalienisch schwetze. Un oh sou gean franzesisch.
Ä biss’l russisch wär oh net vakehrt un oh nepalesisch.
Doch isch kann hald grohd sou schwetze, wie de Schnawwl gwachse isch.
Doch die Sprooch isch weltbekannt un hohst „Reilingerisch“

Des isch mei Sprooch, sou gäid die Gosch. Sou drick isch’s aus un dann hosch,
des guhde G’fiel, der Mann hot Schdiel.
Des isch mei Sprooch, sou gäid die Gosch. Sou drick isch’s aus un dann hosch,
des guhde G’fiel, der Mann hot Schdiel.

Wann dann mohl uff Hanova fehrsch, scheniersch disch doch ä bissl.
Awwa all die Houchdaidschbabbler, kenne gohnet wisse,
wie schäh des isch wann’d schwetze dusch, sou brohd un sou gedähnt.
S’gibt bschdimmd manschen uff de weide Welt wu sich noch sou erre Sproch sehnt.

Des isch mei Sprooch, sou gäid die Gosch. Sou drick isch’s aus un dann hosch,
des guhde G’fiel, der Mann hot Schdiel.
Des isch mei Sprooch, sou gäid die Gosch. Sou drick isch’s aus un dann hosch,
des guhde G’fiel, der Mann hot Schdiel.

All minanna do am Ort kenne unsan Karl.
Mit seinere dicke Ziggoh riecht man uff jeden Fall.
Vun mojends frieh em Neine en de Eintracht drin,
steht er erschd owends uff, wann all mied sin.
Er dud ned viel vazäile, hoisch’d meischdens liewa zu.
S’isch sowieso en Ruische un will grohd sei Ruh.
Doch ohmol jedes Johr hockt’er ned mit am Disch.
Awwa allminanna wisse wu a isch.

Er isch am Grohb vun seine Froh un dud de ganze Dohg vazäile.
Er isch am Grohb vun seine Froh un er greint.
Er isch am Grohb vun seine Froh un dud de ganze Dohg vazäile.
Er isch am Grohb vun seine Froh.
Er isch am Grohb vun seine Froh.
Er isch am Grohb vun seine Froh un er greint.

Sei Kinna hen Kariere g’macht und hewwe halt koh Zeit.
De Karl kann des vastäh, so isch’s halt emohl heit.
Un seid’er pansioniert isch isch gohnix mäh bassiert.
Dann isch’s jo oh koh Wunna, wann’as G’fiehl fa’d Zeit verliert.
Sou hogg’da halt und drinkt sein Wei un sou vagehd die Zeit.
Doch irgendwann, ohmohl em Johr, sou en de Summaszeit
Dann bleibt sein Platz am Stammdisch leer un all wisse B’scheid.
Beim Karl isch’s widdamohl sou weit

Er isch am Grohb vun seine Froh un dud de ganze Dohg vazäile.
Er isch am Grohb vun seine Froh un er greint.
Er isch am Grohb vun seine Froh un dud de ganze Dohg vazäile.
Er isch am Grohb vun seine Froh.
Er isch am Grohb vun seine Froh.
Er isch am Grohb vun seine Froh un er greint.

So manschi Froh kennt des Problem, do hilft kohn Dokter Geng.
Die Klohder, die vum letschde Johr, sin schuwidda zu eng.
Un de Bikini bleibt em Schrank, der wohr sowieso net schäh.
Ens Schwimmbohd dud sie aus Prinzip, ä Weil schun nimmie gäh.

Däbei -un des hehrsch jeden Dohg- gibt sie sich alle Mieh.
S’ohnzische was sie noch trinkt, isch vum Sauerkraut die Brieh.
Ä Gelariewel zwischeduirsch, isch alles was sie brauch.
Un doch, wu heit de Ranze isch woh frieher blous en Bauch.

Isch wohs da net, isch ess doch nix, nemm trotzdem weiter zu.
Des kenne blous die Driese sei, die losse mir koh Ruh.
Isch wohs da net, isch ess doch nix, die Wohg gäid scheinboh vor.
So klingt’s halt imma widda mohl, em dicke Damechor.

Em Keller steht jetzt schun ä Weil des neimodische Ding.
Houmdrähner seschd ma do däzu, geje die Schwimmring.
Vierhunnartneinzisch Maik fa nix, des kann doch gohnet sei.
A fa des Geld do kehfsch jo faschd, en Diesejeja ein.

Un die Diäde uhgezehlt, die helfe scheinboh nie.
Egohl ob vun “Brigitte” oder vun de “Für Sie”
Drei Woche Hunger un am Schluß fehle grohd zwo Pund.
Dohmit hert ma liewa uff. S’isch sowieso net g’sund.

Isch wohs da net, isch ess doch nix, nemm trotzdem weiter zu.
Des kenne blous die Driese sei, die losse mir koh Ruh.
Isch wohs da net, isch ess doch nix, die Wohg gäid scheinboh vor.
So klingt’s halt imma widda mohl, em dicke Damechor.

Un ihr’n Mann seschd grohd zu ihr: “Bleib doch sou wie’d bisch,
do hosch wennigschdens was en de Hand un bisch ned klebbarisch!“
Der hot leischd zu redde, an dem isch joh nix droh.
Frist wie en Scheinedrescher drei Schnitzel ganz älloh.

Sou kanns nimmie weiter gäh, jetzt kummt ä Faschdekur.
Sechs Woche grohd noch warmi Brieh dann stimmt oh die Figur.
Doch noch weitere sechs Woche, des isch allerhand.
Merkt sie dann uff emohl, wie de Ranze widda spannt.

Isch wohs da net, isch ess doch nix, nemm trotzdem weiter zu.
Des kenne blous die Driese sei, die losse mir koh Ruh.
Isch wohs da net, isch ess doch nix, die Wohg gäid scheinboh vor.
So klingt’s halt imma widda mohl, em dicke Damechor.

Wann isch mohl uff’ä Sitzung muss stähn’i meischdens uff’m Schlauch.
Was ziehi heit blous oh, wie vaschdeggeld ma de Bauch.
De beschde Ohzug hängt em Schrank, vun mir aus bleibt’er drin.
Do such isch liewa weiter, bis isch was bassends finn.

De Joggingohzug sieht sou aus als dehd’a zu ma sohre:
„Nemm doch ohfach mich, ich bin sou leischd zu trohre“
Doch ich wohs mei Froh seschd dann: „wie siehsch’an widda aus.
Sou, mein liewa Freind gäi’sch ma uff kohn Fall aus’em Haus!“.

Isch heb nix ohzuziehe, koh Jack un oh koh Schuh.
Isch heb nix ohzuziehe, sou un jetzt kummsch du!
Isch heb nix ohzuziehe wohs net was’i nemme soll.
Doch de Schrank vun meine Froh, der isch zum berschde voll.

Isch nemm halt’s grohe Häis’l, des basst oh en de Läng.
Soh’grohd die hosch g’wesche die sinn jo viehl zu eng.
Was hohs’dann do ich fress zuviel, des kann jo goh ned sei.
Ah en die Hous do bass ich jou seit 15 Johr schun nei.

Do wär noch die Pepittoh-Hous die hod e Gummiband.
Her, doh fehlt joh en Knopf, des isch jo allerhand
Des gibt’s doch net, des kann net sei, ich bin doch schun speht droh.
Ich heb’s vun Ohfang oh glei g’wisst un schuld isch grohd mei Froh.

Isch heb nix ohzuziehe, koh Jack un oh koh Schuh.
Isch heb nix ohzuziehe, sou un jetzt kummsch du!
Isch heb nix ohzuziehe wohs net was’i nemme soll.
Doch de Schrank vun meine Froh, der isch zum berschde voll.

Un wie isch sou am Suche bin, do kummt mei Froh zurück
un bringt ma mei Pepittoh-Hous, ach Gott, was ä Glick.
De Knopf der isch jetzt ohgeneht un helt oh scheins was aus.
So jetzt grohd noch s’weiße Hemm un dann nix wie naus.

Un die Morohl vun derre Gschischt isch neddemohl sou schwer.
Hosch du ä Froh em Haus, dann hosch oh viel Malleer.
Wann’s nämlich noch mir gange wär wär des alles ned bassiert.
Weil, Männer sinn viel praktischer un alles lehft wie g’schmiert

Isch heb nix ohzuziehe, koh Jack un oh koh Schuh.
Isch heb nix ohzuziehe, sou un jetzt kummsch du!
Isch heb nix ohzuziehe wohs net was’i nemme soll.
Doch de Schrank vun meine Froh, der isch zum berschde voll.
Isch heb nix ohzuziehe kohn Kittel koh Krawatt.
Isch heb nix ohzuziehe, gell do bisch platt.
Isch kann niemohls wisse, was isch ohziehe soll,
doch de Schrank vun meine Froh der isch zum berschde voll

Wu ich noch en de Schul woh, hew isch ned viel g’lernt.
Immer grohd des Näidigschde, vum strehwe weit entfernt.
Ich heb halt g’mohnd des gäid oh sou, un ich breesch’d nix weider duh.
Mein Lehrer hod des nie kapiert. „Mensch Kerl, hoisch mohl zu!“.

Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer s’hot net g’langt. Des woh ma alles viel zu blehd.
Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer’s hot net g’langt. Dann woh’s oh schun zu schbeht.
Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer’s hot net g’langt. Ich heb g’mohnd s’gäid oh sou.
Wann ich’s heid noch ohmohl mache kähnd, glohb ma’s, do wär ich frouh.
Wann ich’s heid noch ohmohl mache kähnd, glohb ma’s, do wär ich frouh.

Dann woh die Zeit wu’d guuge musch, was farre Ärwed mesch.
Mir woh des widda grohd egohl. Des woh halt oh mei Pesch.
Ä ohschtännischi Erwet, die hehd isch lerne solle.
Awwa wer mich kennt der woh’s, isch heb widda mohl net wolle

Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer s’hot net g’langt. Des woh ma alles viel zu blehd.
Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer’s hot net g’langt. Dann woh’s oh schun zu schbeht.
Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer’s hot net g’langt. Ich heb g’mohnd s’gäid oh sou.
Wann ich’s heid noch ohmohl mache kähnd, glohb ma’s, do wär ich frouh.
Wann ich’s heid noch ohmohl mache kähnd, glohb ma’s, do wär ich frouh.

Dann isch des Alder kumme, wu ma noch de Mehdlin guggt.
Awwa mich hewwe die Weiwer, schun dortmohls wennisch g’juggt.
Die Quittung hewwisch schbehda griggt, wu isch dann g’heiert heb.
Mei Froh, die woh sou glicklich, un ich woh blous de Depp.

Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer s’hot net g’langt. Des woh ma alles viel zu blehd.
Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer’s hot net g’langt. Dann woh’s oh schun zu schbeht.
Ich heb gedenkt, dasses lengt, awer’s hot net g’langt. Ich heb g’mohnd s’gäid oh sou.
Wann ich’s heid noch ohmohl mache kähnd, glohb ma’s, do wär ich frouh.
Wann ich’s heid noch ohmohl mache kähnd, glohb ma’s, do wär ich frouh.

Ä Reitschul mit Autos un en Gutselstand.
Des woh doch wie emme fremme Land.
Die Boxautos mit ihre Lichda, do simma immer weddergrennt;
un als des Geld nei en de Schlitz, ruckzuck wohsch abgebrennt.
Wasch hosch gegreint wann de Luftballuhn fortgflorre isch.
Wann heit mohl do droh denksch merksch erschd wie schnell was vagisch.

Uff die Kerwe do wohsch immer gschbannd;
uff de Kerwe do woh Stand an Stand;
uff de Kerwe des woh wie ä annas Land.
Kumm uff die Kerwe

Die Ring zum Schmeiße wohre imma viel zu schmohl.
Ma hot niemohls was getroffe awwas des woh grohd egohl.
Kummt all mohl her ihr griegt glei de Hauptgwinn,
doch bei de Lose wohre faschd blous Niede drin.
Wann’d spohsom wohsch hod’s Geld noch g’langt fa eh poh Mohreköpf.
Doch em Geldbeitel wohre nohmolerweise häigschdens noch ä poh Knöpf.

Uff die Kerwe do wohsch immer gschbannd;
uff de Kerwe do woh Stand an Stand;
uff de Kerwe des woh wie ä annas Land.
Kumm uff die Kerwe

Heid sin die Mohreköpf nimmie ganz sou grouß;
awwer blous koh Sorg’, dei Geld wersch dort immer noch leicht lous.
Dei Kinner renne heid immer noch dort noh,
als hehd sich nix vaennert als wärsch du selwer noch sou kloh.
Wann’s dann dunkel isch un die Lichter dann ohgehne,
dud ma sich doch so manches mohl noch de alte Zeite sehne.

Uff die Kerwe do wohsch immer gschbannd;
uff de Kerwe do woh Stand an Stand;
uff de Kerwe des woh wie ä annas Land.
Kumm uff die Kerwe

Oh Pund weiße Kees isch immer mit däbei.
Un ä poh annere Sache kehre oh noch nei.
Dann mussa grohd noch bagge geb acht, schunschd wärds zu feschd.
Wanna dann schä braun ischa uns grohd reschd.

Des isch de Reilinga Keeskuche, der schmeckt da Stick fa Stick.
Des isch de Reilinga Keeskuche, un der meschd ned mohl dick.
Des isch de Reilinga Keeskuche, denn krigsch grohd bei uns em Ort.
Un hosch’n ohmohl gesse willsch nie mäh vun do fort.

Beim Vehjele krigsch denn, beim Dufrin un beim Schick.
Oh unsa Froohe kennen bagge un des isch unsa Glick.
Däzu kannsch Kaffee tringe oder oh ä Verddl Wei.
Doch des isch ganz egohl, hauptsach de Kuche isch däbei

Des isch de Reilinga Keeskuche, der schmeckt da Stick fa Stick.
Des isch de Reilinga Keeskuche, un der meschd ned mohl dick.
Des isch de Reilinga Keeskuche, denn krigsch grohd bei uns em Ort.
Un hosch’n ohmohl gesse willsch nie mäh vun do fort.

Der Kuche der isch schmackhaft und werd ganz leicht verdaut.
Des isch halt oh ganz annascht wie beim Hoggema Sauerkraut.
Drum losse mir des Sauerkraut liewa erschd mohl stäh.
Deswehe sin die Reilinger allminanna oh sou schäh.

Des isch de Reilinga Keeskuche, der schmeckt da Stick fa Stick.
Des isch de Reilinga Keeskuche, un der meschd ned mohl dick.
Des isch de Reilinga Keeskuche, denn krigsch grohd bei uns em Ort.
Un hosch’n ohmohl gesse willsch nie mäh vun do fort.

Achzeh Würdetreja, sitze um ohn Disch.
Schwetze all grohd hochdaidsch un net Reilingerisch.
Die sinn all sou wischdisch, mim Krawett’l lang un schmohl.
Un sou viel Fremdwärta flieje durch de Soohl.

Sehr geehrte Damen, sehr geehrte Herrn.
Die Sitzung ist eröffnet, des hehre die sou gern.
Dann fängt’s oh, s’Gebabbel iwwa Hundekot un Geld.
Des isch ä eigni Welt.

Ja de Gemeinderohd, der isch uns lang wie brohd, sou sohre draus die Leid, isch kanns vastäh.
Ja de Gemeinderohd, der isch uns lang wie brohd, die wu do drin sinn hewwes all sou schäh.

Ä poh Minudde schbehda, schlehfd de ooh schier ei.
Es gäid jetzt um de Haushalt, doch an ehm gäid des vorbei.
Er sitzt halt mit do drin, weil’en jeder kennt.
Am Schdammdisch ischa halt, rischdisch prominent.

Un sein Nochbar isch en faschd jedem Varei.
Do griegt ma oh viel Schdimme, dann kummt ma leischda nei.
Alle fünf Johr ischa en de Singstund präsent.
Ooh Runde Bier bring ehm bschdimmd zäh Prozent.

Ja de Gemeinderohd, der isch uns lang wie brohd, sou sohre draus die Leid, isch kanns vastäh.
Ja de Gemeinderohd, der isch uns lang wie brohd, die wu do drin sinn hewwes all sou schäh.

Un dann gibt’s oh noch, wie soll isch’s beschreiwe
Weschdedascherevoluzer, mit Hang zum iwwertreiwe.
Die fiehle sich berufe, wie en Missionar.
Doch isch sohg kohn Nohme, des isch eisch jo klar.

Jeder mesch’d halt des, was er fa rischdisch helt.
Des isch halt doch en Querschnitt, vun uns’re klohne Welt.
Es gibt clevere un dabbische, Gut un Schlecht,
doch kohner meschd’s jemohls jedem reschd.

Ja de Gemeinderohd, der isch uns lang wie brohd, sou sohre draus die Leid, isch kanns vastäh.
Ja de Gemeinderohd, der isch uns lang wie brohd, die wu do drin sinn hewwes all sou schäh.

Isch kumm jetzt langsohm an de Schluss. S’ledschde Lied des isch jetzt droh.
Isch wünsch Eisch noch ä gudi Zeit un loß Eisch dann älloh.
Vielleicht hod’s Eich ä biss’l g’falle, mir hot’s uff jeden Fall Spaß g’macht.
Ich hoff es woh’s ned langweilisch un ihr het ä biss’l g’lacht.

Alla bis dann bis irgendwann isch nemm mei Giddar un hau ab.
Alla bis dann bis irgendwann ich kumm zum Schluss, mei Zeit wärd knapp.
Alla bis dann bis irgendwann jetzt fellt ma wirklich nixmäh ei.
Alla bis dann bis irgendwann S’letschde Lied isch glei vorbei.

Wann da heit grohd 5 Minudde Eier Sorje ganz vagesse het.
Dann wär des ebbes wu isch misch sou rischdisch driwwa fraie dehd.
Un wanna schpeda uffem Hohmweg noch sohgt, “der Kerl woh gohned schleschd”;
dann, des muss isch ehrlisch sohre, wär mir des ganz arg reschd.

Alla bis dann bis irgendwann isch nemm mei Giddar un hau ab.
Alla bis dann bis irgendwann ich kumm zum Schluss, mei Zeit wärd knapp.
Alla bis dann bis irgendwann jetzt fellt ma wirklich nixmäh ei.
Alla bis dann bis irgendwann S’letschde Lied isch glei vorbei.